Upraszczając i uogólniając - mamy dwa umysły, a nie jeden. Ten, którym posługujemy się na co dzień, załatwiając różne sprawy, nazwijmy go powierzchownym (stąd 'powierzchowność', jako 'osobowość') i drugi, głębszy umysł.
Umiejętność łączenia się z tym drugim umysłem, aktywowania go według naszej woli jest przedmiotem starań i studiów wszystkich religii, praktyk duchowych a nawet współczesnego rozwoju osobistego.
Słowo 'uważność' (mindfulness) to nic innego jak zdolność do głębokiego zatopienia się w sobie, odczucia spokoju, ciszy, harmonii i równowagi wewnętrznej - stan tożsamy z głęboką modlitwą w chrześcijaństwie, czy medytacją w systemach wschodnich.
Wydaje się to bardzo proste - w teorii.
W praktyce - ten nasz powierzchowny umysł nie potrafi się wyłączyć, jeśli nie jest trenowany aby to zrobić. Jeśli nie potrafimy się autentycznie wyciszyć i zrelaksować, to tempo życia, nadmiar obowiązków, ciężkie przeżycia prowadzą do wewnętrznego chaosu myślowego, nerwowości, drażliwości i wielu innych przykrych stanów psychologicznych, a nawet psychosomatycznych.
Dlatego drugi umysł jest w centrum uwagi naszej działalności
Wspieramy, uczymy, pokazujemy, ćwiczymy, udostępniamy przestrzeń i czas - aby ten drugi umysł mógł się w nas i w was pojawić i zakotwiczyć na dobre, tak abyśmy mieli do niego stały, niezakłócony dostęp.
Ten drugi umysł pozwala nam na autentyczne zanurzenie się w prawdziwych i uniwersalnych wartościach, takich jak przyjaźń, szacunek, sympatia, miłość, czułość, zaufanie, radość, spokój, bezpieczeństwo - na które pierwszy umysł reaguje podejrzliwością lub je zniekształca.
Uruchamia też nasze wewnętrzne zasoby i talenty, począwszy od intuicji skończywszy na nieskończoności i jedności.
