Wrzosowisko 2023 - święto sztuki wszelakiej

Działalność instytucji społeczno-kulturalnych w Polsce to długa tradycja, choć większości z nas wydaje się, że domy kultury w to jakiś post PRL-owski, trącący myszką relikt.

Z okresem Polski Ludowej może się wiązać jedynie, promowane powszechnie, nazewnictwo - domy kultury. Wcześniej podobne placówki określane były jako domy społeczne. 

Początki takich instytucji sięgają XVIII wieku, domy zmieniały się, ewoluowały.

W XIX wieku największą popularnością cieszyły się czytelnie publiczne, czy też stowarzyszenia społeczno-kulturalne, popularyzujące myśli charakterystyczne dla pozytywizmu. 

Jakie czasy takie też cele, wytyczne i ich zadania. Wracając pamięcią do wspomnianego PRL'u. Wśród haseł i dyrektyw, ideologia socjalistyczna zakładała, że każdy obywatel powinien mieć równy dostęp do dorobku kulturalnego oraz powszechnej edukacji. Czy można się do tego przyczepić? Oczywiście, że nie.

Domy kultury w Polsce przyczyniały się do szerzenia czytelnictwa, edukacji, wartości artystycznych, ale także stały się miejscami spotkań lokalnych społeczności.

Widzieć więcej

Jaki jest nasz obraz świata? Czy to co widzimy "szkiełkiem i okiem" jest pełnym, obserwacyjnym spectrum?

Oczywiście, że nie nawet dziecko dziś odpowie, że wzrok ludzki jest małym fragmentem możliwości, ogarnia i odbiera niewiele. Wiemy, że nie widzimy w nocy, a jak już to "błądzimy po omacku".

Tak czy inaczej, bez zbędnego drążenia tematu wzrok pozostaje najważniejszym zmysłem człowieka, dostarczającym większości informacji z otoczenia.

Zatrzymajmy się na tym poziomie. Nie będziemy tutaj mówić o widzeniu energii, choć po prawdzie wszystko do tego się sprowadza.

To co widzimy, świat cały, stworzony jest z energii, wibracji -  tej widzialnej i tej - a może nawet przede wszystkim tej - niewiedzialnej, ukrytej, aczkolwiek "podskónie" wyczuwalnej i obecnej.

Wszystko co tylko jesteśmy w stanie zobaczyć (nawet przy pomocy zaawansowanego sprzętu, teleskopów, satelitów) to tylko ułamek całości.